***

przemoknięta twoimi słowami
rozmieniam na drobne
chwile pogrzebane przed laty

dlaczego wciąż kwitnie  we mnie
zapach lipy
a szorstkość twoich dłoni
przypomina leniwe złudzenia

zapadnięte powieki snem spowite
gonią króliczka
mówisz wyraźnie że go oswoisz
by dotarła do mnie
prawda naszej nieskończoności

nie twoja lecz pożyczana
znowu zasypiam
z głową na kamieniach
z cykutą na ustach
częstuję cię świtem
kolejnego spełnienia

absyntowe noce

dno absyntem umoszczone
rzęsie pozwala poczuć
zawiłości nocnej drogi
roztańczona nicość w przydrożnych zaułkach
smakiem odciśnięte gorzkie usta
a pierwowzory lekkiej nuty banału
w nietykalności pierwotnej
goreją
 
i jeśli tylko słowa
marmurem kruszeją
od nocnego podmuchu sennych animuszy
i zapomnianych treści mam bez liku
powtarzam niestrudzenie
mantrę  jej  ciała
 
Virginia odeszła z
podniesioną głową
miała sen pachnący jaśminem
czarne skrzydła nietoperza
obiecały  świt w objęciach
Debussy'ego

delf

o zmroku głosy w jego głowie

mają jej zapach

słowo podzielone w afekcie

na bezszelestną drobnicę niedomówień

z nostalgią krętego strumienia

szuka ujścia i jej nadgarstków

jego obiektyw niczym palce

zostawia na szyi kobiet tęsknotę

podsyconą niewinnością spojrzenia

drażni

każda w swej smukłej pozie

jest boginką momentu

żadna nie dźwięczy w uszach jak

abberacja jej westchnienia

nieczuła na prześwietlenie

i priorytety czasu